"değişen ben değilim dönüşen savaş yaşlanmakla ıslanmak aynı şey"
Bir şiir getirdi aklıma bunca yazılanlar. Sürekli bir döngü içerisinde yuvarlanıp dururken değişenlerin kendimiz olduğunu sandığımız zamanları anlatan bir şiir. Yaptığımız savaşın kazananı olmadan sadece safları değiştirdiğimiz, müttefikimizi belirlediğimiz ve hayata değil aslında kendimize karşı verdiğimiz bir savaş.
"
bir yağmurun gölgesinde ihtiyarlanmak"
Bu savaşta göl olmuş gözyaşlarımız. Farkında değiliz yüzdüğümüz denizin. Ve aslında çıprındıkça daha çok batıyoruz.
"
şimdi ölüm bile yetmiyor acılarımızı tartmaya dostlar alıngan bir sahili pinekliyorlar bir merhabayı bıçaklar gibi artık selamlaşmalar"
Her gün gözlerimizi yumuyoruz aslında hayata en acı ölümü yaşar gibi. Ve yeniden merhaba diyoruz bir çocuğun çığlıklarıyla. Çocuklar gibi seviniyoruz yeniden doğuşlarımıza. Ölümlerimiz olmayacak, son bulmayacak gibi. En içten nasılsınlar dökülüyor ağzımızdan doğuşlarımızda. Sanki bin yıldır görüşmüyormuş gibi sarılıyoruz birbirimize. Ve yalnız kapatıyoruz gözlerimizi yeniden bir doğuşa.
"
değişen ben değilim dönüşen savaş artık zaman bile yetmiyor yaşadığımızı sanmaya"
Zaman ve mekanın içine sıkışmış yaşantımızda zaman ve mekandan bağımsız yaşıyoruz yeniden doğuşlarımızı. Bin sanrıdan ibaret bile olsa çoğu, yine de yaşıyoruz diyoruz birlikte nefes alışlarımızda. Bin yaşındayım seninle diyorum her an. Öyle dolduruyorum seni içime çünkü.
"
yine de ışıklar bu kenti güzelmiş gibi gösteriyor geceleri... geceler... yani ahmet haşim in kafiyeleri... seni aklıma düşüren yerçekimi değil yalancı yıldızlar öyle uzaksın ki üflesem soğuyacaksın sarılsam okyanus"
Işıklar gözlerindeki bir şehri aydınlatıyor. Bir kafiye gibi dökülüyor ağzımızdan kelimeler ve kelimeler yetmiyor çoğu zaman yaşananları anlatmaya. En güzeli sunuluyor merhabaların her gün. Ve en görkemlisini yaşıyoruz hayatın.
"
bir aşka yetecek kadar ve anımsatacak kadar sebepsiz bir ölümü, acılarımız ve kafiyelerimiz var..."
Sebepsiz ölmedik aslında hiç birimiz. Yeniden doğuşumuzun sebebi olduk her birimiz. Bir boşlukta düşer gibi hissettik bazen. Ama yine de tutan eller hiç bırakmadı birbirini. Sadece dönüşen bir savaşa merhaba dedik.
"
işte hepsi bu kadar"
